Tanımlanmamış bir sözcük gibidir bazen hayat…Bir anlamı vardır ama kimse

tarafından tanımlanamaz; bir isim koyulamaz. Kalıplaşmış, sıkışıp kalmıştır

basmakalıplığın içine. Bir ismi olmadığı için de herkes tarafından çok anlamlar

yüklenir, çok başlar ağrıtır. Bu tanımlanmamış sözcük olan hayat herkes tarafından

kaleme alınır; yazılır, çizilir…Kiminin sözcüğü ağır gelir taşımaz, kiminin ise hafif kalır

doldurmaz. Tam bir paradokslar kümesidir. Çok anlam yüklenildiğinde şımarır, üzer;

anlam yüklenilmediğinde ise fısıltılar gibidir sessiz ama rahatsız edici..

Tanımlanması için de bir şeyler yaşamak gerekir: Gökyüzünü izlemek, gökyüzünün

kuşlarını çağırmak, onlarla konuşmak…Güneşin göz kırpışından utanmak; utanırken

de gözleri kamaştırmak…Baharın hoş kokulu havasını solumak; solurken de

manzarasıyla yaşamak…Rüzgarın fısıltısından savrulan nazenin çiçekleri tutmak,

koklamak…Toprağın çetinceviz dokusunda yürümek, yürürken de hissetmek…

Salıncakta sallanmak; sallanırken de saf ve masumluğun kıyısında yüzmek…Fırçalar

alıp duvarlara boyalarla seslenmek ve şarkılar söylemek…Şiir yazmak; yazarken de

cümleleri ilmek ilmek işlemek…Masallar dinlemek, dinlerken de kendi hayatının ana

kahramanı olmak…Zahmetsizce yağmurun dans edişine tanıklık etmek…Tozlu raflar

ardındaki kümelenmiş fotoğrafları çıkarmak; geçmişi özlemek…Zihninde kısık sesle

çalınan ninniyi dinlemek; dinlerken de bir bebek edasında

gülümsemek…Gülümserken de hayata tanımını vermek ve onu adlandırmak…