Ölüme hep biraz kırgınım aslında. Hiç beklemediğim bir anda gelip evimize girdiği için… Eğer bu hissin bir adı olsaydı, adı boşluk olurdu.

Ölüme hep biraz kırgınım aslında. Önce insanı alışmış gibi hissettirip sonra her köşede o kişinin eksikliğini hissettirdiği için… Portmantoda hâlâ onun mantosunu taşıdığı için portmantoya bile kırgınım.

Ölüme hep biraz kırgınım aslında. Bayramlarda içime bir burukluk yerleştirdiği için… Kalabalık masalarda bir sandalyeyi boş bırakmak zorunda bıraktığı için.

Ama ölüme en çok neden kırgınım, biliyor musunuz? O kişiye ne kadar kendinizi adarsanız adayın, her zaman “Keşke daha fazlasını yapabilseydim,” dedirttiği için…