İnsanın sadece bir bedenden ibaret olmaması ne garip şey. Adı bile konulamayacak sayısız hislerin muhatabıdır; hüzünlenmek gibi mesela, sonra kendini umut ediyor bulmak bir secdede. Ellerini açıp susmak uzunca. Sebebini bilmeden gülümsemek kırgınlıklar dolusu. Hep bir arayışın içinde buluyor kendini; bir aradığı var, maddi değil, ki maddenin put yapıldığı bu çağda onu bulmak zor olmazdı böyle.

           “Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında

         Öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan”

                                    (İsmet Özel)

    Dünyada o kadar gezilecek sokak varken kendini hep aynı çıkmaz sokağa mahkum ediyor. Gözyaşları biriktiriyor, kalbini sızlatan yer yer. Kalabalık yığınları arasında konuşabileceği bir lisan bulamıyor, işitilmiyor. Arayışın bir parçasıymışçasına kaçıyor kendiyle konuşmaktan, kendini dinlemekten, iyileştirmekten. Affedemedikleri yük oluyor; bazen anne babası, bazen pişmanlıkları, ve çoğu zaman kendisi. 

             “Söyle, nasıl aşarım pişmanlık dağlarını

              Yeniden bir Nil olup taşar mıyım çöllere”

                                   (Nurullah Genç) 

   İnsanın saklayabileceği ne çok şey var kendinden. Kendini muhafaza etmek için ördüğü duvarların hapsi olduğunu fark ediyor mesela. Etrafındaki kalabalığın arttıkça daha da yalnızlaştığını, daha çok konuştukça daha az şey söylediğini, ve içinde birikmiş bir yığın korkularını fark ediyor. Tekrar nüksetmesinden korkulan bir hastalık gibi bırakılan anlar, acılar, kaygılar var içini daraltan. İnsan sadece bir bedenden ibaret olsaydı, gönle dökülen her söz söylenebilseydi kaçınmadan, susulan kelamların okunduğu gözler böylesine kirlenmeseydi, suretlere aldanılmasaydı bu denli, yaşamak denilen uğraş bu kadar zor olmazdı. Vesselam.