GÜN DOĞMADAN NE DOĞAR Kİ

Hayat durma noktasına geldi Olimpos'ta,
Gelmez oldu nevbaharım, kimler yasta.
Telaş sarmış tanrıları, uyku tutmaz olmuş,
Acımasız bu dünya, kışı unutmaz olmuş.

Kurmuşlar bir meclis karar vermek için,
Sormuşlar Ra'ya: "Güneş doğmaz, niçin?"
"Artık görmez oldu gözüm, güneş bana küskün."
Zeus başlamış konuşmaya: "Seni düşkün!"

Eklemiş Zeus: "Bu aciz tanrıyı derdest edin,
Themis ellerle dünyayı adaletle mest edin."
Hüküm verilir, gider sürgüne Hades’in ininde,
Üryan girer cehenneme, yanar Alaz'ın ateşinde.

Güneş kimsenin emrinde değildir artık,
Konuşmalılar güneşle, olmalılar barışık.
Düzelmeli hayatları, bitmeli bu karışıklık,
Göğü yarar Ülgen, güneş yoktur apaçık.

Bir umudun peşine, güneşten bir ışık,
Bulmak için giderler, değiller alışık.
Telef olmuştur bitkiler, hayvanlar,
Çare bulamaz kendini tanrı sananlar.

Nerededir bu hayatın parıldayan yıldızı?
Beklenen bahar gelse diner bu acı sızı.
Günler günleri kovalar, sular çekilir,
Güneş göğün ardından yeniden belirir.

Tanrılar meclisi büyük bir ziyafet verir,
Baharı bekleyen canlar çocukça sevinir.
Lakin güneş daha kızgın, ikna değildir,
Toprak canlansın diye nice başlar eğilir.

Tanrılar meclisinde dünya ile nikah kıyılır,
Güneş ve dünyanın çocukları Ay sayılır.
Kıraç topraklara can suyu, cemre düşer,
Taşırır Poseidon deryaları, şaşırır beşer.

Bir başka akar ırmaklar, mahluklar coşar,
Yılkı atları bozkırlarda durmadan koşar.
Seher yıldızı öncesinden daha da aşikar,
Lucifer bile tanrılara artık tepeden bakar.

Bozkırın doğuşu okunur Umay'ın yüzünden,
Herkesin gözleri doludur, değildir hüzünden.
Başka efsun nakşeder benim güzel baharım,
Ne derdim ne tasam kaldı, dağıldı efkarım.

Dört bir yanımdan yankılanır sesin bülbülüm,
Taze bahar kokusuyla açar mor sümbülüm.
Sen yeter ki gel, batmaz bana dikenin gülüm,
Kaderde yazılmaz hiç ne zulüm ne de ölüm.

Yerin ve göğün altında tanrılar oyuncak,
Yokluğunda kendilerini bir halt sanacak.
Tutku dolu gözleri Medusa'ya kanacak,
Taş kafalı, beceriksiz ahmaklardır ancak.

Ey Eros'un okuyla vurulduğum baharım,
Müjden olmasa eğer, ben bitap bir naçarım.
Sana meyletmek için Afrodit'e lüzum yok,
Gönül heybemde senden gayrısına gözüm tok.

Bahara özlemle geçti kışlar 
Bizi bekler yeni hayallerde umutlar
Güneşe verir yerini dağlar ardındaki
bulutlar 
Kirazların koynunda uçuşan kuşlar 
Gökkuşağı misali ruhumu sarar.

Nihayet bir sabah ansızın 
Güller güne karışıp 
Ağaçlar çiçeğine alışıp 
Aşıklar birbirine kavuşup 
Müjdeledi gelişini baharın.

Çiçekler açsın sonbahardan kalma bir günde
Kuşlar yuvalarını özler olsunlar
Bir anne hasretlerden yolcuları çekip dursun
Sarılsın bir kavuşma akşamında sessiz çocuğuna
Gurbetler bitince, bavullar sessizleşince iyileşeceğim
Yıllar geçsin ömrümden çocukluğumu özleyeceğim
Yoksa ölümden nasıl vazgeçeceğim

Gözyaşlarım avuçlarına değince
Bir göçmen kuş izini bilince
Sevgililer akşamları sabahlardan çok sevince
Hayaller gerçekleri sezince,
Bir çocukluk sabahı sessizleşeceğim
Sen geçtikçe çiçekli penceremin altından
Yelkovanlardan akrepleri geçireceğim
Zamanları rüyalarında böleceğim
Yoksa sevmekten nasıl geçeceğim

Hayat bir sarmaşıktı bana
Aşıktı sanardım ben oysa
Öyle ya
Hep derdimiz çiçeklerin güzelliğiydi
Çiçekler bir tek bize güzel sanardık
Aralarına koşardık
Etrafımızı sadece çiçekler kapladı
Sarmaşık oldu bizi sardı derdik
Oysaki çiçek duruyordu
Biz koştuk
Çiçeğin bizi önemsediği yoktu
O çiçekti
Öğrenemedik
Bize gül öğretti
En güzel kısmı geliyor sandık
Dikenlerden parçalandık
Aslında bizi parçalamak istemedi
Bizden haberi bile yoktu
Biz varlığımızı görüyor sandık
Tek umudumuz
Bilindiğimizi sandık
Ah ki o sandık
İçindekiler
Neler neler saklı
Bizim kalbimize batan dikenler
Geri döner diye
İçinde kaldı
Umut ya sonuçta
Bekleriz biz
Bekledikçe daha çok batar diken
Biz diken bilmeyiz
Umut artar 

Biz biteriz

GAZEL12

Ağlasa dilzâr-ı nâçâr-ı perîşânum saña;

İntizâr eylerdi ihyâ, kalb-i vîrânum saña.

Taht-ı ‘âlî-yi ekālîm-i mehâsinde ki sen,

Bir gedâ hâlin nasıl ‘arz itse sultânum saña?

Öyle mahzûnum ki kimler kasrıña hıdmet ider.

Bir baña lutf itmediñ ben ney diyem hanum saña.

Âh u zârım tüm cihânıñ halkınıñ ma‘lûmudur.

Aşkımı gayrı nasıl îzâh idem cânum saña?

Dün nigâh itdiñ niyâz eyler iken ben cevriñe.

Belki te’sîr itdi vâhım şâh-ı şâhânum saña.

Kalb-i çakçâkum virüb ömrüm fedâ itsem saña.

Özge mülküm yok virem serv-i hırâmânum saña.

Sen didiñ yâ bu emânıñ kimlere Merdümgirîz?

Dem-be-dem imdâd ider bu çeşm-i giryânum saña.

~HÜSEYİN SAYKILI